Reablement is het modewoord in zorginnovatieland. Met als voorbeeld hoe de zorg in ‘Het gidsland’ Denemarken georganiseerd is. Of eigenlijk hoe we teruggaan naar eigen regie en gezondheid van de inwoner. Daar kun je als organisatie en maatschappij niet tegen zijn. Toch? Maar zijn we daar al niet allang mee bezig?. De wijkverpleegkundige die werkt aan haar rol als gezondheidsbevorderaar. Machteld Huber die vanuit positieve gezondheid de zorg verbetert en de zorgorganisaties die al jaren bezig zijn met: zorg met de handen op de rug en inzet van (technologische) hulpmiddelen.
Doelen zijn al lang niet meer: 2 keer per week wassen. Maar beschreven vanuit de cliënt. Wat heb jij nodig? Wat kun je zelf (leren)? Wat kan je mantel? Wat kunnen hulpmiddelen en technologie oplossen en op de laatste plaats komt pas wat gaan wij als zorgorganisatie overnemen.
Ik heb het afgelopen jaar het geluk gehad om een paar keer in Denemarken te mogen zijn en intensief mogen samenwerken met gemeenten daar en hoe de aanpak daar werkt. Gemeenten die hun verantwoordelijkheid pakken, maar niet met antwoorden als: ’we zorgen voor een ergotherapeut voor iedereen’. Ze beginnen bij het versterken van de kracht van de inwoner met een zo laagdrempelig, goedkoop, makkelijk schaalbaar, technologisch antwoord. En ook mooi dat zij jaloers kijken naar hoe we in Nederland de wijkverpleging hebben georganiseerd. (Iets waar wij zelf ook wel wat trotser op mogen zijn).
Reablement wordt in Nederland gezien als iets nieuws, echter zijn de wijkverpleegkundigen in Nederland niet al vanaf 2015 (en lang daarvoor ook al) bezig met de maatschappelijke opdracht van het zo lang mogelijk zelfstandig thuis kunnen blijven wonen. Door net te doen alsof het een nieuwe te ontwikkelen methode is, wordt het eigenaarschap (verpleegkundig leiderschap) bij de wijkverpleegkundige weggehaald en wordt juist administratieve last toegevoegd.
Zouden we als zorginnovatoren niet bezig moeten zijn met wat de cliënt en de zorgmedewerker echt helpt. Gewoon terug naar de kracht van goed opgeleide wijkverpleegkundigen en gebruik maken van dat ambacht en begrijpen wat zij nodig hebben.
Dus innovatoren en bestuurders van Nederland: voeg geen nieuwe methodes toe die al bestaan (zoals bijvoorbeeld reablement), maar vraag wat je wijkverpleegkundige of zorgmedewerker nodig heeft om zijn of haar werk goed te kunnen doen. Zet in op administratieve last vermindering en gebruik data zodat gemeten kan worden wat inzet oplevert.En bekijk problemen vanuit alle betrokken perspectieven, verplaatsen van het probleem is natuurlijk zinloos.
Het antwoord op langer zelfstandig thuis wonen is in ieder geval geen medische file van disciplines die samen bij de cliënt kijkt wat hij/zij nodig heeft. Of een innovator die tegen (zorg)medewerkers zegt dat ze anders moeten gaan werken terwijl het andersom is. De innovator (of hoe je die persoon ook noemt) is volgens mij in het leven geroepen om te inspireren en te helpen. Mensen, diensten en perspectieven aan elkaar te verbinden vanuit de zorgprofessional en in het belang van de cliënt.
Hoe beter je het proces rond de wijkverpleegkundigen samen met hen opnieuw organiseert door uit te gaan van het oplossen van échte problemen en je de teams leert vertrouwen op wat ze al lang kunnen, dan ga je het mooiste resultaat bereiken: eigenaarschap, energie en werkgeluk voor alle medewerkers. Medewerkers die er samen voor zorgen dat we de (gezondheids)zorg toegankelijk houden.